Zesde berichtje alweer!

De stage gynaeco is ondertussen 3 weken ver. De 'teaching' is toch niet hetzelfde als op de chirurgie, maar als we er wat achter zitten kunnen we wel veel doen (elke dag bevallen er hier een stuk of 50 vrouwen). Juist omdat er zoveel blijven toestromen is het ook wel een pak 'Afrikaanser' op de gynaeco, met in een zaal evenveel vrouwen op de grond als in een bed, zwaar personeelstekort waardoor er soms vrouwen gewoon zonder begeleiding bevallen, met de nodige rupturen en problemen bij de pasgeborenen tot gevolg... Verdoving of pijnstilling wordt niet gebruikt voor een normale bevalling, alleen bij een keizersnede kan je een epidurale krijgen. De overwerkte vroedvrouwen (die al 7 maanden niet meer betaald zijn) werken hun frustraties dan nog eens uit op de vrouwen die te hard roepen, kortom: tis echt wel Afrika.
Ook de neonatologie is echt hallucinant: op een kamer de grootte van een Belgische 1persoonskamer liggen 50-60 babys samengepakt met 3 in een bedje. Als het voedertijd is stromen dan alle 300 mamas tegelijk de neonato binnen om borstvoeding te geven, ge kunt u de drukte en de geur al voorstellen :)
Verder is het natuurlijk allemaal redelijk zotte pathologie dat we hier zien, vrouwen bevallen van niet-gediagnosticeerde tweelingen, lopen al 2 dagen met een gescheurde baarmoeder rond, hebben buitenbaarmoederlijke zwangerschappen van 24 weken MET levende foetus, enzovoort. Leerrijk zal het wel zijn!

De buurt waar we nu wonen is wel echt een leuke buurt, veel levendiger: dag en nacht mensen op straat, barbecues en terrasjes op de stoep... Onze straat is zo'n beetje de openlucht-garage van Dar Es Salaam, als er iets mis is met je auto parkeer je hem gewoon langs Libya Street en direct staan er 5 jongens klaar om je auto binnenstebuiten te keren :) Vijf keer per dag worden wij (en de hele buurt) eraan herinnerd dat Allah toch wel de enige en de grootste is, vooral om 5u 's ochtends kunnen we dat echt appreciëren. En we zitten nog steeds dicht genoeg bij het ziekenhuis om 's ochtends ons dagelijks wandelingetje door Upanga te kunnen doen.

Ondertussen zijn we aan het denken wat we nog allemaal moeten doen in Dar in onze laatste week, het afscheid komt echt al dichtbij! (Voor degenen die het nog niet wisten, Dries komt gewoon mee naar huis met de anderen.)

Groetjes,
Simon, Nick en Dries