Zesde berichtje alweer!

De stage gynaeco is ondertussen 3 weken ver. De 'teaching' is toch niet hetzelfde als op de chirurgie, maar als we er wat achter zitten kunnen we wel veel doen (elke dag bevallen er hier een stuk of 50 vrouwen). Juist omdat er zoveel blijven toestromen is het ook wel een pak 'Afrikaanser' op de gynaeco, met in een zaal evenveel vrouwen op de grond als in een bed, zwaar personeelstekort waardoor er soms vrouwen gewoon zonder begeleiding bevallen, met de nodige rupturen en problemen bij de pasgeborenen tot gevolg... Verdoving of pijnstilling wordt niet gebruikt voor een normale bevalling, alleen bij een keizersnede kan je een epidurale krijgen. De overwerkte vroedvrouwen (die al 7 maanden niet meer betaald zijn) werken hun frustraties dan nog eens uit op de vrouwen die te hard roepen, kortom: tis echt wel Afrika.
Ook de neonatologie is echt hallucinant: op een kamer de grootte van een Belgische 1persoonskamer liggen 50-60 babys samengepakt met 3 in een bedje. Als het voedertijd is stromen dan alle 300 mamas tegelijk de neonato binnen om borstvoeding te geven, ge kunt u de drukte en de geur al voorstellen :)
Verder is het natuurlijk allemaal redelijk zotte pathologie dat we hier zien, vrouwen bevallen van niet-gediagnosticeerde tweelingen, lopen al 2 dagen met een gescheurde baarmoeder rond, hebben buitenbaarmoederlijke zwangerschappen van 24 weken MET levende foetus, enzovoort. Leerrijk zal het wel zijn!

De buurt waar we nu wonen is wel echt een leuke buurt, veel levendiger: dag en nacht mensen op straat, barbecues en terrasjes op de stoep... Onze straat is zo'n beetje de openlucht-garage van Dar Es Salaam, als er iets mis is met je auto parkeer je hem gewoon langs Libya Street en direct staan er 5 jongens klaar om je auto binnenstebuiten te keren :) Vijf keer per dag worden wij (en de hele buurt) eraan herinnerd dat Allah toch wel de enige en de grootste is, vooral om 5u 's ochtends kunnen we dat echt appreciëren. En we zitten nog steeds dicht genoeg bij het ziekenhuis om 's ochtends ons dagelijks wandelingetje door Upanga te kunnen doen.

Ondertussen zijn we aan het denken wat we nog allemaal moeten doen in Dar in onze laatste week, het afscheid komt echt al dichtbij! (Voor degenen die het nog niet wisten, Dries komt gewoon mee naar huis met de anderen.)

Groetjes,
Simon, Nick en Dries

Na ons eerste weekje gynaeco hebben we van de feestdagen gebruik gemaakt om op safari te gaan. We hadden jullie graag onze fantastische fotos laten zien van leeuwen op rotsen, luipaarden in bomen en baby neushorentjes. Maar daar besliste een andere gast van de YWCA anders over: zondagavond is er in 3 kamers ingebroken, de valiezen geforceerd en alles gepikt. Ook in ons flatje: laptops, cameras, muziek, geld: allemaal weg. En dat terwijl wij rustig beneden zaten te kaarten! We zijn nog altijd furieus, maar beseffen ook wel dat we er weinig aan hadden kunnen veranderen. Het wordt nu wel behoorlijk lastig om, zeg maar, aan onze portfolio (stagewerk) te werken, en we zijn van ongeveer al ons entertainment beroofd, maar we zullen proberen er de komende 3 weken nog het beste van te maken.

Gelukkig was de politie vriendelijk en behulpzaam (natuurlijk wel wa traag). En onze `stamkroeg` aan de overkant van de straat bood ons spontaan een gratis avondmaal aan toen ze hoorden dat we bestolen waren. Iedereen leek echt oprecht aangedaan (terwijl je toch zou denken dat dat hier regelmatig gebeurt…).
Gezien de elektriciteitsproblemen waren we er al over aan het denken om te verhuizen, en dit was wel de druppel natuurlijk. Voor Dries en Simon toch een beetje met pijn in het hart afscheid nemen van de YWCA, waar we een routine en een leventje hadden opgebouwd. Maar de Jambo Inn ligt in de leuke Indische wijk, en daar kunnen we een dik vet slot op de deur hangen :)

Nick en Gynaeco

Jawel, hij is er! Nick verblijdt ons met zijn aanwezigheid voor een maandje Gynaecologie. Allez, verblijden, sinds hij gearriveerd is heeft het al elke dag geregend, is er geen elektriciteit of water meer, en krijgen we bij het ontbijt alleen nog droog brood ;) We hebben met spijt in het hart afscheid genomen van Flat 2 in de YWCA, en zitten nu op dezelfde oppervlakte met 3 bedden in Flat 6 - gezellig, dat wel.

Fantaserend over heroïsche keizersnedes en nachtelijke bevallingen zijn we vol enthousiasme aan gynaeco begonnen. Maar na een week is dit al wat getemperd, gynaecologie blijkt toch onze roeping niet te zijn. Aan de begeleiding zal het zeker niet liggen, de dokters en assistenten zijn zo mogelijk nog vriendelijker dan op de chirurgie. Het is ook een gigantisch grote dienst, 30-35 bevallingen per dag en meer dan 300 bedden - evenveel als een middelgroot Antwerps ziekenhuis op zich.

Nick is gelukkig nog vol newbie-enthousiasme, en dat werkt wel aanstekelijk. Hieronder de trotse papa met het babytje waarvan hij de navelstreng mocht doorknippen!