Berichtje 3

Hey iedereen,

Zoals beloofd een paar fotos van de unief en de kamer enzo!


Muhimbili University: groen, chill en gezellig. De universiteit en het ziekenhuis zijn qua oppervlakte ongeveer even groot als het hele stadscentrum van Dar Es Salaam, van de radiologie naar de consultatie wandelen duurt al gauw een kwartiertje. Het zijn allemaal aparte gebouwtjes her en der verspreid, verbonden door overdekte gangetjes. Daartussen lekker veel groen en schaduw :)


Vorige week was de laatste week chirurgie, we hadden het rijk nog steeds voor ons alleen en zijn nu echt al geroutineerd in het assisteren (hier bij een bovenbeensamputatie).

De intensieve zorgen, naar onze mening best wel in orde. Alleen wat vreemd dat deze 10 bedden dé intensieve zorgen van heel Tanzania zijn, terwijl ze er in het UZA alleen al 60 hebben.


Ward 11, de mannenzaal van de chirurgie. Het ziet er ordelijk uit, maar dat is alleen omdat we er maar niet in slagen de rommel en miserie van de zaal goed op een foto vast te leggen... De vliegen overdag, de muggen 's nachts, de geur van teveel vieze wondes bij elkaar, het totale gebrek aan privacy, de beklemming van 50 mensen in één ruimte. Na de zaaltoer moeten we altijd even bekomen, elke nieuwe patiënt is een nieuwe hoop miserie. Bijna elke kanker die we zien is al volledig uitgezaaid of doorgegroeid. Wondes zijn hier per definitie geïnfecteerd. Vorige week kwamen we bij een kindje van amper 10 jaar: HIV positief, zwaar ondervoed en longetjes vol TBC. Weten dat zo'n kindje het waarschijnlijk niet zal halen, is toch altijd even slikken. Veel patiënten liggen ook gewoon weken te wachten voor ze geopereerd worden, tot ze a) genoeg gespaard hebben om één of ander onderzoek te kunnen betalen, of b) iemand van hun familie opduikt om bloed te komen geven, want een bloedbank is hier niet en zonder bloed geen operatie. Ondertussen geraken hun wondes dan meer geïnfecteerd, hun toestand verslechtert, enzovoort.
De verpleging is ook niet echt behulpzaam: driekwart van wat ze in het dossier zetten is verzonnen (patiënten hebben steevast temperatuur 37.0 en pols 80).

Dries heeft zo zijn bedenkingen bij de beddenverdeling op de vrouwenzaal...

Het bewijs: we werken!

Het Kaf van Muhimbili (voor de niet-ingewijden, het Kaf is de cafetaria van de UA). Onze dagelijkse bron van wali samaki (rijst met vis en bonen). Geen haute cuisine, en voor de variatie moeten we het ook niet doen, maar het kost niks en vullen doet het wel. We kunnen al niet meer zonder :) Gevolg is wel dat we allebei al een kilootje of 2 kwijt zijn. Al kan dat ook aan de lange operatiedagen zonder voedsel liggen, of aan het vele zweten.
De basis Tanziaanse keuken bestaat uit een combinatie van (goeie) viskes, (schraal) vlees en (benige) kippen met rijst of ugali, aangevuld met Indische deegwaren (chapati, andazi, sambusa). (Voor wie de goddelijkheid van Zuidamerikaanse empanadas ooit heeft mogen ervaren: een sambusa is bijna hetzelfde :)). Maar als je wil kan je hier alles eten: Indisch, Chinees, en als je ervoor wilt betalen, Europees.
We hebben er geen foto van maar in het 'Kaf' is er ook een standje met heerlijke sapjes en verse fruitsla - we moeten toch iets van vitaminen binnenkrijgen.

Nu na enkele weken kennen we wel al wat volk op de unief. De geneeskunde-studenten staan hier onder een soort morele druk om 24/7 met studeren en ziekenhuis bezig te zijn (ze wonen ook op de campus en komen zelden buiten). Al hebben we één medestudent vorige week toch betrapt in de nachtclub :)

Upanga, de stoffige weg naar het ziekenhuis. Ons dagelijks uurtje beweging.

Home sweet home: ons flatje in de YWCA. 
Overmorgen komt de Nick deraan, en zijn komst luidt wel een beetje een nieuw hoofdstuk van ons verblijf in. We veranderen van kamer, gaan naar een nieuwe dienst (Gynaecologie) en nu heeft onze surrogaat-mama / receptioniste van de YMCA er een zoon bij. Vanavond gaan we ter afsluiting eens goed duur Westers eten :)

Groetjes!
Simon en Dries

Tweede berichtje

Hey iedereen,

Na het vorige bericht zijn we naar Zanzibar geweest, en dat was natuurlijk ongeloofelijk mooi en charmant en plezant. Hieronder een paar fotootjes, we zullen er niet te veel over uitweiden om jullie niet té jaloers te maken :)


Stone Town



Beit-El-Ajaib, het Paleis der Wonderen

ons hostal, tevens de vroegere slavenmarkt

heerlijke snackjes voor geen geld

monkeys!

that's us, zwemmend in de Indische Oceaan :)

Kendwa Beach


Deze week hadden we in het ziekenhuis het rijk voor ons alleen: de Tanzanianen hadden examens. Dus we hebben nu wél veel kunnen assisteren bij operaties, het was bijvoorbeeld heel interessant om te zien hoe ze hier een schildklier wegnemen zonder alle hoogtechnologische Belgische instrumenten om het bloedverlies te beperken. Dit weekend hebben we ook eens een wacht meegedaan, nadat de assistenten ons verteld hadden dat het dan pas écht spectaculair wordt. Natuurlijk viel er net deze wacht niks te beleven :) Het gros van de spoedoperaties wordt eigenlijk de dag ná de wacht gedaan, want de patiënten zijn er vaak zo slecht aan toe (door de grote afstanden en omdat ze zo lang wachten met naar het ziekenhuis gaan) dat ze eerst 'gestabiliseerd' moeten worden.
De infrastructuur van de spoed van Muhimbili kan alleszins zonder schroom vergeleken worden met die van de Antwerpse ziekenhuizen: echt tiptop in orde. Als we denken aan de Portugese en Sloveense spoedafdelingen die we al gezien hebben, zijn we toch blij dat we in Dar Es Salaam zitten!


Naarmate we Dar beter leren kennen bevalt de stad ons meer en meer. Vorig berichtje vertelden we nog dat we in het weekend liefst uit de stad waren, maar dit weekend zijn we 'thuis' gebleven om de stad wat grondiger te verkennen. Vrijdag hebben we zowaar een paar leuke feestjes gevonden, in Break Point was het een echt Afrikaanse bedoening met plastieken tafels, lauw bier en een Zuidafrikaans bandje maar echt hopen sfeer. Dé dans van het moment is blijkbaar iets waarbij iedereen Macarena-gewijs op een rijtje staat, een paar pasjes doet en dan een kwartslag draait: super grappig. En Bilicanas, 'Africa's best nightclub', blijkt zich gewoon achter de hoek van ons hostal te bevinden: ideaal :)
Moesten we het Westerse leven missen, dan is weelderige luxe slechts een dalla-dalla ritje verwijderd: Masaki Peninsula aan Msasani Bay is een buurt vol kasten van villa's, appartementen met zicht op zee en... shoppingcentra met heerlijke Westerse goodies als steak, echte koffie, Stella, Apple computers, en de geneugten van een goei terraske.


Tegen volgende keer zullen we eens wat fotootjes van de unief en onze kamer en zo nemen.
Groetjes, we missen jullie!
Dries en Simon

Hey iedereen, nu dan toch een mailtje, nadat onze poging zondag gedwarsboomd werd door een plots gebrek aan elektriciteit :)


It's fun to stay at the... YWCA!
Ons plekje in Dar Es Salaam, in het midden van het centrum aan zowat de drukste baan maar altijd vol gezellige buitenlanders. Onze medestudenten slapen op het home van de unief, maar wij zijn stiekem blij dat we niet in die claustrofobische kruipkotjes 'mogen' slapen.

De cantine waar locals en 'mzungu's' (blanken) broederlijk een hapje of drankje nuttigen voor geen geld.

Beetje bij beetje leren we de leuke plekjes in de stad kennen: terrasjes, restaurantjes met zicht op zee, leuke winkeltjes, lekker Indisch eten... In het weekend valt er niet te beleven in Dar, maar in de week is 'druk' een understatement. Busjes scheren over straat, onderweg de vele straatverkopers bijna neermaaiend. We worden bijna dagelijks overreden omdat we er maar niet aan wennen dat ze hier links rijden :) Maar gelukkig is het halfuurtje wandelen naar het ziekenhuis door een rustige wijk met spelende kindjes en stoffige zandwegen.

In tegenstelling tot de chaos op straat en de rustige 'pole pole' houding van de doordeweekse Tanzaniaan is het operatiekwartier een eiland van discipline, volgeboekt met operaties van smorgens tot savonds, bevolkt met zeer professioneel personeel, en airco :). De zalen zijn zelfs 2x zo groot als in België...

...en wel hierom. Veel studenten, weinig artsen en everybody wants a piece of the action! Ondanks dit onevenwicht worden we zeer goed begeleid en zijn de artsen echt geboren onderwijzers en leren we super veel bij. Alles is in het Engels: de dossiers, de zaalronde, de bedside teaching, zelfs de studenten onder elkaar. Zowel op de campus als in het ziekenhuis is iedereen trouwens super vriendelijk en geïnteresseerd,
daarbuiten worden we misschien wat teveel als wandelende geldzak gezien :)

Ondanks het goede personeel blijft het Afrika, de patiënten liggen met 40 op één ziekenzaal (als je pech hebt op de grond) en er is een chronisch tekort aan medicatie. We zien ook veel vergevorderde ziektes, de mensen wachten hier héél lang voor ze een dokter zien...

In het weekend zorgen we dus dat we weg zijn uit de stad... :) Dit is Mbudya, een paradijsje op een paar kilometer van ons bed. Kristalhelder water met talloze fluo visjes, waarvan we 's middags een aantal lekkere exemplaren op ons bord kregen. Beachen heeft in Afrika toch een andere invulling dan aan de Noordzee: tussen 11 en 4 in de zon komen is gewoon afzien. Maar luieren onder de schaduw van een palmboom heeft ook wel iets :)

Groetjes vanuit Tanzania!
Simon en Dries