Zoals beloofd een paar fotos van de unief en de kamer enzo!
Muhimbili University: groen, chill en gezellig. De universiteit en het ziekenhuis zijn qua oppervlakte ongeveer even groot als het hele stadscentrum van Dar Es Salaam, van de radiologie naar de consultatie wandelen duurt al gauw een kwartiertje. Het zijn allemaal aparte gebouwtjes her en der verspreid, verbonden door overdekte gangetjes. Daartussen lekker veel groen en schaduw :)
Vorige week was de laatste week chirurgie, we hadden het rijk nog steeds voor ons alleen en zijn nu echt al geroutineerd in het assisteren (hier bij een bovenbeensamputatie).
De intensieve zorgen, naar onze mening best wel in orde. Alleen wat vreemd dat deze 10 bedden dé intensieve zorgen van heel Tanzania zijn, terwijl ze er in het UZA alleen al 60 hebben.
Ward 11, de mannenzaal van de chirurgie. Het ziet er ordelijk uit, maar dat is alleen omdat we er maar niet in slagen de rommel en miserie van de zaal goed op een foto vast te leggen... De vliegen overdag, de muggen 's nachts, de geur van teveel vieze wondes bij elkaar, het totale gebrek aan privacy, de beklemming van 50 mensen in één ruimte. Na de zaaltoer moeten we altijd even bekomen, elke nieuwe patiënt is een nieuwe hoop miserie. Bijna elke kanker die we zien is al volledig uitgezaaid of doorgegroeid. Wondes zijn hier per definitie geïnfecteerd. Vorige week kwamen we bij een kindje van amper 10 jaar: HIV positief, zwaar ondervoed en longetjes vol TBC. Weten dat zo'n kindje het waarschijnlijk niet zal halen, is toch altijd even slikken. Veel patiënten liggen ook gewoon weken te wachten voor ze geopereerd worden, tot ze a) genoeg gespaard hebben om één of ander onderzoek te kunnen betalen, of b) iemand van hun familie opduikt om bloed te komen geven, want een bloedbank is hier niet en zonder bloed geen operatie. Ondertussen geraken hun wondes dan meer geïnfecteerd, hun toestand verslechtert, enzovoort.
De verpleging is ook niet echt behulpzaam: driekwart van wat ze in het dossier zetten is verzonnen (patiënten hebben steevast temperatuur 37.0 en pols 80).
Dries heeft zo zijn bedenkingen bij de beddenverdeling op de vrouwenzaal...
Het bewijs: we werken!
Het Kaf van Muhimbili (voor de niet-ingewijden, het Kaf is de cafetaria van de UA). Onze dagelijkse bron van wali samaki (rijst met vis en bonen). Geen haute cuisine, en voor de variatie moeten we het ook niet doen, maar het kost niks en vullen doet het wel. We kunnen al niet meer zonder :) Gevolg is wel dat we allebei al een kilootje of 2 kwijt zijn. Al kan dat ook aan de lange operatiedagen zonder voedsel liggen, of aan het vele zweten.
De basis Tanziaanse keuken bestaat uit een combinatie van (goeie) viskes, (schraal) vlees en (benige) kippen met rijst of ugali, aangevuld met Indische deegwaren (chapati, andazi, sambusa). (Voor wie de goddelijkheid van Zuidamerikaanse empanadas ooit heeft mogen ervaren: een sambusa is bijna hetzelfde :)). Maar als je wil kan je hier alles eten: Indisch, Chinees, en als je ervoor wilt betalen, Europees.
We hebben er geen foto van maar in het 'Kaf' is er ook een standje met heerlijke sapjes en verse fruitsla - we moeten toch iets van vitaminen binnenkrijgen.
Nu na enkele weken kennen we wel al wat volk op de unief. De geneeskunde-studenten staan hier onder een soort morele druk om 24/7 met studeren en ziekenhuis bezig te zijn (ze wonen ook op de campus en komen zelden buiten). Al hebben we één medestudent vorige week toch betrapt in de nachtclub :)
Upanga, de stoffige weg naar het ziekenhuis. Ons dagelijks uurtje beweging.
Home sweet home: ons flatje in de YWCA.
Overmorgen komt de Nick deraan, en zijn komst luidt wel een beetje een nieuw hoofdstuk van ons verblijf in. We veranderen van kamer, gaan naar een nieuwe dienst (Gynaecologie) en nu heeft onze surrogaat-mama / receptioniste van de YMCA er een zoon bij. Vanavond gaan we ter afsluiting eens goed duur Westers eten :)
Groetjes!
Simon en Dries
No comments:
Post a Comment