De laatste week is alweer voorbij... niet te geloven hoe snel de tijd gevlogen is hier eigenlijk. Ondertussen zijn Marloes, Eva en (vanavond) Linda aangekomen: zij staan nog helemaal voor het avontuur en dat is leuk om te zien :) We hebben al een beetje van Dar laten zien, en dat toont wat voor ervaren oude rotten we ondertussen zijn :) Maar we willen ook niet te veel laten zien want het ontdekken is net het leukste aan de stad!
Maandag hadden we een dagje vrij (Union day), en die hebben we gebruikt om nog eens een grote wandeling te doen door de stad - bij wijze van afscheid. We hebben dan nog 3 daagjes wat rondgehangen op de verloskunde, ons initiele doel - genoeg vertrouwen kweken om zelf een bevalling aan te kunnen- is wel bereikt denken we. Dries heeft als 'afsluiter' zelfs een bevalling begeleid op zijn knieen op de grond (de mama in kwestie dacht dat ze nog wel even naar het toilet kon - mis!)
Ondertussen is de laatste wali samaki naar binnen gespeeld, heeft de laatste Serengeti pils de keel gesmeerd en hebben we afscheid genomen van iedereen op de universiteit. Nu is het nog -lichtjes melancholisch gestemd- wachten op het ontieglijk vroege uur dat morgen onze wekker zal gaan...
Tot binnenkort!!!
Saturday, May 1, 2010
Wednesday, April 21, 2010
Zesde berichtje alweer!
De stage gynaeco is ondertussen 3 weken ver. De 'teaching' is toch niet hetzelfde als op de chirurgie, maar als we er wat achter zitten kunnen we wel veel doen (elke dag bevallen er hier een stuk of 50 vrouwen). Juist omdat er zoveel blijven toestromen is het ook wel een pak 'Afrikaanser' op de gynaeco, met in een zaal evenveel vrouwen op de grond als in een bed, zwaar personeelstekort waardoor er soms vrouwen gewoon zonder begeleiding bevallen, met de nodige rupturen en problemen bij de pasgeborenen tot gevolg... Verdoving of pijnstilling wordt niet gebruikt voor een normale bevalling, alleen bij een keizersnede kan je een epidurale krijgen. De overwerkte vroedvrouwen (die al 7 maanden niet meer betaald zijn) werken hun frustraties dan nog eens uit op de vrouwen die te hard roepen, kortom: tis echt wel Afrika.
Ook de neonatologie is echt hallucinant: op een kamer de grootte van een Belgische 1persoonskamer liggen 50-60 babys samengepakt met 3 in een bedje. Als het voedertijd is stromen dan alle 300 mamas tegelijk de neonato binnen om borstvoeding te geven, ge kunt u de drukte en de geur al voorstellen :)
Verder is het natuurlijk allemaal redelijk zotte pathologie dat we hier zien, vrouwen bevallen van niet-gediagnosticeerde tweelingen, lopen al 2 dagen met een gescheurde baarmoeder rond, hebben buitenbaarmoederlijke zwangerschappen van 24 weken MET levende foetus, enzovoort. Leerrijk zal het wel zijn!
De buurt waar we nu wonen is wel echt een leuke buurt, veel levendiger: dag en nacht mensen op straat, barbecues en terrasjes op de stoep... Onze straat is zo'n beetje de openlucht-garage van Dar Es Salaam, als er iets mis is met je auto parkeer je hem gewoon langs Libya Street en direct staan er 5 jongens klaar om je auto binnenstebuiten te keren :) Vijf keer per dag worden wij (en de hele buurt) eraan herinnerd dat Allah toch wel de enige en de grootste is, vooral om 5u 's ochtends kunnen we dat echt appreciëren. En we zitten nog steeds dicht genoeg bij het ziekenhuis om 's ochtends ons dagelijks wandelingetje door Upanga te kunnen doen.
Ondertussen zijn we aan het denken wat we nog allemaal moeten doen in Dar in onze laatste week, het afscheid komt echt al dichtbij! (Voor degenen die het nog niet wisten, Dries komt gewoon mee naar huis met de anderen.)
Groetjes,
Simon, Nick en Dries
Ook de neonatologie is echt hallucinant: op een kamer de grootte van een Belgische 1persoonskamer liggen 50-60 babys samengepakt met 3 in een bedje. Als het voedertijd is stromen dan alle 300 mamas tegelijk de neonato binnen om borstvoeding te geven, ge kunt u de drukte en de geur al voorstellen :)
Verder is het natuurlijk allemaal redelijk zotte pathologie dat we hier zien, vrouwen bevallen van niet-gediagnosticeerde tweelingen, lopen al 2 dagen met een gescheurde baarmoeder rond, hebben buitenbaarmoederlijke zwangerschappen van 24 weken MET levende foetus, enzovoort. Leerrijk zal het wel zijn!
De buurt waar we nu wonen is wel echt een leuke buurt, veel levendiger: dag en nacht mensen op straat, barbecues en terrasjes op de stoep... Onze straat is zo'n beetje de openlucht-garage van Dar Es Salaam, als er iets mis is met je auto parkeer je hem gewoon langs Libya Street en direct staan er 5 jongens klaar om je auto binnenstebuiten te keren :) Vijf keer per dag worden wij (en de hele buurt) eraan herinnerd dat Allah toch wel de enige en de grootste is, vooral om 5u 's ochtends kunnen we dat echt appreciëren. En we zitten nog steeds dicht genoeg bij het ziekenhuis om 's ochtends ons dagelijks wandelingetje door Upanga te kunnen doen.
Ondertussen zijn we aan het denken wat we nog allemaal moeten doen in Dar in onze laatste week, het afscheid komt echt al dichtbij! (Voor degenen die het nog niet wisten, Dries komt gewoon mee naar huis met de anderen.)
Groetjes,
Simon, Nick en Dries
Monday, April 12, 2010
Na ons eerste weekje gynaeco hebben we van de feestdagen gebruik gemaakt om op safari te gaan. We hadden jullie graag onze fantastische fotos laten zien van leeuwen op rotsen, luipaarden in bomen en baby neushorentjes. Maar daar besliste een andere gast van de YWCA anders over: zondagavond is er in 3 kamers ingebroken, de valiezen geforceerd en alles gepikt. Ook in ons flatje: laptops, cameras, muziek, geld: allemaal weg. En dat terwijl wij rustig beneden zaten te kaarten! We zijn nog altijd furieus, maar beseffen ook wel dat we er weinig aan hadden kunnen veranderen. Het wordt nu wel behoorlijk lastig om, zeg maar, aan onze portfolio (stagewerk) te werken, en we zijn van ongeveer al ons entertainment beroofd, maar we zullen proberen er de komende 3 weken nog het beste van te maken.
Gelukkig was de politie vriendelijk en behulpzaam (natuurlijk wel wa traag). En onze `stamkroeg` aan de overkant van de straat bood ons spontaan een gratis avondmaal aan toen ze hoorden dat we bestolen waren. Iedereen leek echt oprecht aangedaan (terwijl je toch zou denken dat dat hier regelmatig gebeurt…).
Gezien de elektriciteitsproblemen waren we er al over aan het denken om te verhuizen, en dit was wel de druppel natuurlijk. Voor Dries en Simon toch een beetje met pijn in het hart afscheid nemen van de YWCA, waar we een routine en een leventje hadden opgebouwd. Maar de Jambo Inn ligt in de leuke Indische wijk, en daar kunnen we een dik vet slot op de deur hangen :)
Gelukkig was de politie vriendelijk en behulpzaam (natuurlijk wel wa traag). En onze `stamkroeg` aan de overkant van de straat bood ons spontaan een gratis avondmaal aan toen ze hoorden dat we bestolen waren. Iedereen leek echt oprecht aangedaan (terwijl je toch zou denken dat dat hier regelmatig gebeurt…).
Gezien de elektriciteitsproblemen waren we er al over aan het denken om te verhuizen, en dit was wel de druppel natuurlijk. Voor Dries en Simon toch een beetje met pijn in het hart afscheid nemen van de YWCA, waar we een routine en een leventje hadden opgebouwd. Maar de Jambo Inn ligt in de leuke Indische wijk, en daar kunnen we een dik vet slot op de deur hangen :)
Nick en Gynaeco
Jawel, hij is er! Nick verblijdt ons met zijn aanwezigheid voor een maandje Gynaecologie. Allez, verblijden, sinds hij gearriveerd is heeft het al elke dag geregend, is er geen elektriciteit of water meer, en krijgen we bij het ontbijt alleen nog droog brood ;) We hebben met spijt in het hart afscheid genomen van Flat 2 in de YWCA, en zitten nu op dezelfde oppervlakte met 3 bedden in Flat 6 - gezellig, dat wel.
Fantaserend over heroïsche keizersnedes en nachtelijke bevallingen zijn we vol enthousiasme aan gynaeco begonnen. Maar na een week is dit al wat getemperd, gynaecologie blijkt toch onze roeping niet te zijn. Aan de begeleiding zal het zeker niet liggen, de dokters en assistenten zijn zo mogelijk nog vriendelijker dan op de chirurgie. Het is ook een gigantisch grote dienst, 30-35 bevallingen per dag en meer dan 300 bedden - evenveel als een middelgroot Antwerps ziekenhuis op zich.
Nick is gelukkig nog vol newbie-enthousiasme, en dat werkt wel aanstekelijk. Hieronder de trotse papa met het babytje waarvan hij de navelstreng mocht doorknippen!
Sunday, March 28, 2010
Berichtje 3
Hey iedereen,
Zoals beloofd een paar fotos van de unief en de kamer enzo!
Muhimbili University: groen, chill en gezellig. De universiteit en het ziekenhuis zijn qua oppervlakte ongeveer even groot als het hele stadscentrum van Dar Es Salaam, van de radiologie naar de consultatie wandelen duurt al gauw een kwartiertje. Het zijn allemaal aparte gebouwtjes her en der verspreid, verbonden door overdekte gangetjes. Daartussen lekker veel groen en schaduw :)
Vorige week was de laatste week chirurgie, we hadden het rijk nog steeds voor ons alleen en zijn nu echt al geroutineerd in het assisteren (hier bij een bovenbeensamputatie).
De intensieve zorgen, naar onze mening best wel in orde. Alleen wat vreemd dat deze 10 bedden dé intensieve zorgen van heel Tanzania zijn, terwijl ze er in het UZA alleen al 60 hebben.
Ward 11, de mannenzaal van de chirurgie. Het ziet er ordelijk uit, maar dat is alleen omdat we er maar niet in slagen de rommel en miserie van de zaal goed op een foto vast te leggen... De vliegen overdag, de muggen 's nachts, de geur van teveel vieze wondes bij elkaar, het totale gebrek aan privacy, de beklemming van 50 mensen in één ruimte. Na de zaaltoer moeten we altijd even bekomen, elke nieuwe patiënt is een nieuwe hoop miserie. Bijna elke kanker die we zien is al volledig uitgezaaid of doorgegroeid. Wondes zijn hier per definitie geïnfecteerd. Vorige week kwamen we bij een kindje van amper 10 jaar: HIV positief, zwaar ondervoed en longetjes vol TBC. Weten dat zo'n kindje het waarschijnlijk niet zal halen, is toch altijd even slikken. Veel patiënten liggen ook gewoon weken te wachten voor ze geopereerd worden, tot ze a) genoeg gespaard hebben om één of ander onderzoek te kunnen betalen, of b) iemand van hun familie opduikt om bloed te komen geven, want een bloedbank is hier niet en zonder bloed geen operatie. Ondertussen geraken hun wondes dan meer geïnfecteerd, hun toestand verslechtert, enzovoort.
De verpleging is ook niet echt behulpzaam: driekwart van wat ze in het dossier zetten is verzonnen (patiënten hebben steevast temperatuur 37.0 en pols 80).
Dries heeft zo zijn bedenkingen bij de beddenverdeling op de vrouwenzaal...
Het bewijs: we werken!
Het Kaf van Muhimbili (voor de niet-ingewijden, het Kaf is de cafetaria van de UA). Onze dagelijkse bron van wali samaki (rijst met vis en bonen). Geen haute cuisine, en voor de variatie moeten we het ook niet doen, maar het kost niks en vullen doet het wel. We kunnen al niet meer zonder :) Gevolg is wel dat we allebei al een kilootje of 2 kwijt zijn. Al kan dat ook aan de lange operatiedagen zonder voedsel liggen, of aan het vele zweten.
De basis Tanziaanse keuken bestaat uit een combinatie van (goeie) viskes, (schraal) vlees en (benige) kippen met rijst of ugali, aangevuld met Indische deegwaren (chapati, andazi, sambusa). (Voor wie de goddelijkheid van Zuidamerikaanse empanadas ooit heeft mogen ervaren: een sambusa is bijna hetzelfde :)). Maar als je wil kan je hier alles eten: Indisch, Chinees, en als je ervoor wilt betalen, Europees.
We hebben er geen foto van maar in het 'Kaf' is er ook een standje met heerlijke sapjes en verse fruitsla - we moeten toch iets van vitaminen binnenkrijgen.
Nu na enkele weken kennen we wel al wat volk op de unief. De geneeskunde-studenten staan hier onder een soort morele druk om 24/7 met studeren en ziekenhuis bezig te zijn (ze wonen ook op de campus en komen zelden buiten). Al hebben we één medestudent vorige week toch betrapt in de nachtclub :)
Upanga, de stoffige weg naar het ziekenhuis. Ons dagelijks uurtje beweging.
Home sweet home: ons flatje in de YWCA.
Overmorgen komt de Nick deraan, en zijn komst luidt wel een beetje een nieuw hoofdstuk van ons verblijf in. We veranderen van kamer, gaan naar een nieuwe dienst (Gynaecologie) en nu heeft onze surrogaat-mama / receptioniste van de YMCA er een zoon bij. Vanavond gaan we ter afsluiting eens goed duur Westers eten :)
Groetjes!
Simon en Dries
Zoals beloofd een paar fotos van de unief en de kamer enzo!
Muhimbili University: groen, chill en gezellig. De universiteit en het ziekenhuis zijn qua oppervlakte ongeveer even groot als het hele stadscentrum van Dar Es Salaam, van de radiologie naar de consultatie wandelen duurt al gauw een kwartiertje. Het zijn allemaal aparte gebouwtjes her en der verspreid, verbonden door overdekte gangetjes. Daartussen lekker veel groen en schaduw :)
Vorige week was de laatste week chirurgie, we hadden het rijk nog steeds voor ons alleen en zijn nu echt al geroutineerd in het assisteren (hier bij een bovenbeensamputatie).
De intensieve zorgen, naar onze mening best wel in orde. Alleen wat vreemd dat deze 10 bedden dé intensieve zorgen van heel Tanzania zijn, terwijl ze er in het UZA alleen al 60 hebben.
Ward 11, de mannenzaal van de chirurgie. Het ziet er ordelijk uit, maar dat is alleen omdat we er maar niet in slagen de rommel en miserie van de zaal goed op een foto vast te leggen... De vliegen overdag, de muggen 's nachts, de geur van teveel vieze wondes bij elkaar, het totale gebrek aan privacy, de beklemming van 50 mensen in één ruimte. Na de zaaltoer moeten we altijd even bekomen, elke nieuwe patiënt is een nieuwe hoop miserie. Bijna elke kanker die we zien is al volledig uitgezaaid of doorgegroeid. Wondes zijn hier per definitie geïnfecteerd. Vorige week kwamen we bij een kindje van amper 10 jaar: HIV positief, zwaar ondervoed en longetjes vol TBC. Weten dat zo'n kindje het waarschijnlijk niet zal halen, is toch altijd even slikken. Veel patiënten liggen ook gewoon weken te wachten voor ze geopereerd worden, tot ze a) genoeg gespaard hebben om één of ander onderzoek te kunnen betalen, of b) iemand van hun familie opduikt om bloed te komen geven, want een bloedbank is hier niet en zonder bloed geen operatie. Ondertussen geraken hun wondes dan meer geïnfecteerd, hun toestand verslechtert, enzovoort.
De verpleging is ook niet echt behulpzaam: driekwart van wat ze in het dossier zetten is verzonnen (patiënten hebben steevast temperatuur 37.0 en pols 80).
Dries heeft zo zijn bedenkingen bij de beddenverdeling op de vrouwenzaal...
Het bewijs: we werken!
Het Kaf van Muhimbili (voor de niet-ingewijden, het Kaf is de cafetaria van de UA). Onze dagelijkse bron van wali samaki (rijst met vis en bonen). Geen haute cuisine, en voor de variatie moeten we het ook niet doen, maar het kost niks en vullen doet het wel. We kunnen al niet meer zonder :) Gevolg is wel dat we allebei al een kilootje of 2 kwijt zijn. Al kan dat ook aan de lange operatiedagen zonder voedsel liggen, of aan het vele zweten.
De basis Tanziaanse keuken bestaat uit een combinatie van (goeie) viskes, (schraal) vlees en (benige) kippen met rijst of ugali, aangevuld met Indische deegwaren (chapati, andazi, sambusa). (Voor wie de goddelijkheid van Zuidamerikaanse empanadas ooit heeft mogen ervaren: een sambusa is bijna hetzelfde :)). Maar als je wil kan je hier alles eten: Indisch, Chinees, en als je ervoor wilt betalen, Europees.
We hebben er geen foto van maar in het 'Kaf' is er ook een standje met heerlijke sapjes en verse fruitsla - we moeten toch iets van vitaminen binnenkrijgen.
Nu na enkele weken kennen we wel al wat volk op de unief. De geneeskunde-studenten staan hier onder een soort morele druk om 24/7 met studeren en ziekenhuis bezig te zijn (ze wonen ook op de campus en komen zelden buiten). Al hebben we één medestudent vorige week toch betrapt in de nachtclub :)
Upanga, de stoffige weg naar het ziekenhuis. Ons dagelijks uurtje beweging.
Home sweet home: ons flatje in de YWCA.
Overmorgen komt de Nick deraan, en zijn komst luidt wel een beetje een nieuw hoofdstuk van ons verblijf in. We veranderen van kamer, gaan naar een nieuwe dienst (Gynaecologie) en nu heeft onze surrogaat-mama / receptioniste van de YMCA er een zoon bij. Vanavond gaan we ter afsluiting eens goed duur Westers eten :)
Groetjes!
Simon en Dries
Tuesday, March 23, 2010
Tweede berichtje
Hey iedereen,
Na het vorige bericht zijn we naar Zanzibar geweest, en dat was natuurlijk ongeloofelijk mooi en charmant en plezant. Hieronder een paar fotootjes, we zullen er niet te veel over uitweiden om jullie niet té jaloers te maken :)
Stone Town
Beit-El-Ajaib, het Paleis der Wonderen
ons hostal, tevens de vroegere slavenmarkt
heerlijke snackjes voor geen geld
monkeys!
that's us, zwemmend in de Indische Oceaan :)
Kendwa Beach
Deze week hadden we in het ziekenhuis het rijk voor ons alleen: de Tanzanianen hadden examens. Dus we hebben nu wél veel kunnen assisteren bij operaties, het was bijvoorbeeld heel interessant om te zien hoe ze hier een schildklier wegnemen zonder alle hoogtechnologische Belgische instrumenten om het bloedverlies te beperken. Dit weekend hebben we ook eens een wacht meegedaan, nadat de assistenten ons verteld hadden dat het dan pas écht spectaculair wordt. Natuurlijk viel er net deze wacht niks te beleven :) Het gros van de spoedoperaties wordt eigenlijk de dag ná de wacht gedaan, want de patiënten zijn er vaak zo slecht aan toe (door de grote afstanden en omdat ze zo lang wachten met naar het ziekenhuis gaan) dat ze eerst 'gestabiliseerd' moeten worden.
De infrastructuur van de spoed van Muhimbili kan alleszins zonder schroom vergeleken worden met die van de Antwerpse ziekenhuizen: echt tiptop in orde. Als we denken aan de Portugese en Sloveense spoedafdelingen die we al gezien hebben, zijn we toch blij dat we in Dar Es Salaam zitten!
Naarmate we Dar beter leren kennen bevalt de stad ons meer en meer. Vorig berichtje vertelden we nog dat we in het weekend liefst uit de stad waren, maar dit weekend zijn we 'thuis' gebleven om de stad wat grondiger te verkennen. Vrijdag hebben we zowaar een paar leuke feestjes gevonden, in Break Point was het een echt Afrikaanse bedoening met plastieken tafels, lauw bier en een Zuidafrikaans bandje maar echt hopen sfeer. Dé dans van het moment is blijkbaar iets waarbij iedereen Macarena-gewijs op een rijtje staat, een paar pasjes doet en dan een kwartslag draait: super grappig. En Bilicanas, 'Africa's best nightclub', blijkt zich gewoon achter de hoek van ons hostal te bevinden: ideaal :)
Moesten we het Westerse leven missen, dan is weelderige luxe slechts een dalla-dalla ritje verwijderd: Masaki Peninsula aan Msasani Bay is een buurt vol kasten van villa's, appartementen met zicht op zee en... shoppingcentra met heerlijke Westerse goodies als steak, echte koffie, Stella, Apple computers, en de geneugten van een goei terraske.
Tegen volgende keer zullen we eens wat fotootjes van de unief en onze kamer en zo nemen.
Groetjes, we missen jullie!
Dries en Simon
Na het vorige bericht zijn we naar Zanzibar geweest, en dat was natuurlijk ongeloofelijk mooi en charmant en plezant. Hieronder een paar fotootjes, we zullen er niet te veel over uitweiden om jullie niet té jaloers te maken :)
Stone Town
Beit-El-Ajaib, het Paleis der Wonderen
ons hostal, tevens de vroegere slavenmarkt
heerlijke snackjes voor geen geld
monkeys!
that's us, zwemmend in de Indische Oceaan :)
Kendwa Beach
Deze week hadden we in het ziekenhuis het rijk voor ons alleen: de Tanzanianen hadden examens. Dus we hebben nu wél veel kunnen assisteren bij operaties, het was bijvoorbeeld heel interessant om te zien hoe ze hier een schildklier wegnemen zonder alle hoogtechnologische Belgische instrumenten om het bloedverlies te beperken. Dit weekend hebben we ook eens een wacht meegedaan, nadat de assistenten ons verteld hadden dat het dan pas écht spectaculair wordt. Natuurlijk viel er net deze wacht niks te beleven :) Het gros van de spoedoperaties wordt eigenlijk de dag ná de wacht gedaan, want de patiënten zijn er vaak zo slecht aan toe (door de grote afstanden en omdat ze zo lang wachten met naar het ziekenhuis gaan) dat ze eerst 'gestabiliseerd' moeten worden.
De infrastructuur van de spoed van Muhimbili kan alleszins zonder schroom vergeleken worden met die van de Antwerpse ziekenhuizen: echt tiptop in orde. Als we denken aan de Portugese en Sloveense spoedafdelingen die we al gezien hebben, zijn we toch blij dat we in Dar Es Salaam zitten!
Naarmate we Dar beter leren kennen bevalt de stad ons meer en meer. Vorig berichtje vertelden we nog dat we in het weekend liefst uit de stad waren, maar dit weekend zijn we 'thuis' gebleven om de stad wat grondiger te verkennen. Vrijdag hebben we zowaar een paar leuke feestjes gevonden, in Break Point was het een echt Afrikaanse bedoening met plastieken tafels, lauw bier en een Zuidafrikaans bandje maar echt hopen sfeer. Dé dans van het moment is blijkbaar iets waarbij iedereen Macarena-gewijs op een rijtje staat, een paar pasjes doet en dan een kwartslag draait: super grappig. En Bilicanas, 'Africa's best nightclub', blijkt zich gewoon achter de hoek van ons hostal te bevinden: ideaal :)
Moesten we het Westerse leven missen, dan is weelderige luxe slechts een dalla-dalla ritje verwijderd: Masaki Peninsula aan Msasani Bay is een buurt vol kasten van villa's, appartementen met zicht op zee en... shoppingcentra met heerlijke Westerse goodies als steak, echte koffie, Stella, Apple computers, en de geneugten van een goei terraske.
Tegen volgende keer zullen we eens wat fotootjes van de unief en onze kamer en zo nemen.
Groetjes, we missen jullie!
Dries en Simon
Monday, March 8, 2010
Hey iedereen, nu dan toch een mailtje, nadat onze poging zondag gedwarsboomd werd door een plots gebrek aan elektriciteit :)
It's fun to stay at the... YWCA!
Ons plekje in Dar Es Salaam, in het midden van het centrum aan zowat de drukste baan maar altijd vol gezellige buitenlanders. Onze medestudenten slapen op het home van de unief, maar wij zijn stiekem blij dat we niet in die claustrofobische kruipkotjes 'mogen' slapen.
De cantine waar locals en 'mzungu's' (blanken) broederlijk een hapje of drankje nuttigen voor geen geld.
Beetje bij beetje leren we de leuke plekjes in de stad kennen: terrasjes, restaurantjes met zicht op zee, leuke winkeltjes, lekker Indisch eten... In het weekend valt er niet te beleven in Dar, maar in de week is 'druk' een understatement. Busjes scheren over straat, onderweg de vele straatverkopers bijna neermaaiend. We worden bijna dagelijks overreden omdat we er maar niet aan wennen dat ze hier links rijden :) Maar gelukkig is het halfuurtje wandelen naar het ziekenhuis door een rustige wijk met spelende kindjes en stoffige zandwegen.
In tegenstelling tot de chaos op straat en de rustige 'pole pole' houding van de doordeweekse Tanzaniaan is het operatiekwartier een eiland van discipline, volgeboekt met operaties van smorgens tot savonds, bevolkt met zeer professioneel personeel, en airco :). De zalen zijn zelfs 2x zo groot als in België...
...en wel hierom. Veel studenten, weinig artsen en everybody wants a piece of the action! Ondanks dit onevenwicht worden we zeer goed begeleid en zijn de artsen echt geboren onderwijzers en leren we super veel bij. Alles is in het Engels: de dossiers, de zaalronde, de bedside teaching, zelfs de studenten onder elkaar. Zowel op de campus als in het ziekenhuis is iedereen trouwens super vriendelijk en geïnteresseerd,
daarbuiten worden we misschien wat teveel als wandelende geldzak gezien :)
Ondanks het goede personeel blijft het Afrika, de patiënten liggen met 40 op één ziekenzaal (als je pech hebt op de grond) en er is een chronisch tekort aan medicatie. We zien ook veel vergevorderde ziektes, de mensen wachten hier héél lang voor ze een dokter zien...
In het weekend zorgen we dus dat we weg zijn uit de stad... :) Dit is Mbudya, een paradijsje op een paar kilometer van ons bed. Kristalhelder water met talloze fluo visjes, waarvan we 's middags een aantal lekkere exemplaren op ons bord kregen. Beachen heeft in Afrika toch een andere invulling dan aan de Noordzee: tussen 11 en 4 in de zon komen is gewoon afzien. Maar luieren onder de schaduw van een palmboom heeft ook wel iets :)
Groetjes vanuit Tanzania!
Simon en Dries
It's fun to stay at the... YWCA!
Ons plekje in Dar Es Salaam, in het midden van het centrum aan zowat de drukste baan maar altijd vol gezellige buitenlanders. Onze medestudenten slapen op het home van de unief, maar wij zijn stiekem blij dat we niet in die claustrofobische kruipkotjes 'mogen' slapen.
De cantine waar locals en 'mzungu's' (blanken) broederlijk een hapje of drankje nuttigen voor geen geld.
Beetje bij beetje leren we de leuke plekjes in de stad kennen: terrasjes, restaurantjes met zicht op zee, leuke winkeltjes, lekker Indisch eten... In het weekend valt er niet te beleven in Dar, maar in de week is 'druk' een understatement. Busjes scheren over straat, onderweg de vele straatverkopers bijna neermaaiend. We worden bijna dagelijks overreden omdat we er maar niet aan wennen dat ze hier links rijden :) Maar gelukkig is het halfuurtje wandelen naar het ziekenhuis door een rustige wijk met spelende kindjes en stoffige zandwegen.
In tegenstelling tot de chaos op straat en de rustige 'pole pole' houding van de doordeweekse Tanzaniaan is het operatiekwartier een eiland van discipline, volgeboekt met operaties van smorgens tot savonds, bevolkt met zeer professioneel personeel, en airco :). De zalen zijn zelfs 2x zo groot als in België...
...en wel hierom. Veel studenten, weinig artsen en everybody wants a piece of the action! Ondanks dit onevenwicht worden we zeer goed begeleid en zijn de artsen echt geboren onderwijzers en leren we super veel bij. Alles is in het Engels: de dossiers, de zaalronde, de bedside teaching, zelfs de studenten onder elkaar. Zowel op de campus als in het ziekenhuis is iedereen trouwens super vriendelijk en geïnteresseerd,
daarbuiten worden we misschien wat teveel als wandelende geldzak gezien :)
Ondanks het goede personeel blijft het Afrika, de patiënten liggen met 40 op één ziekenzaal (als je pech hebt op de grond) en er is een chronisch tekort aan medicatie. We zien ook veel vergevorderde ziektes, de mensen wachten hier héél lang voor ze een dokter zien...
In het weekend zorgen we dus dat we weg zijn uit de stad... :) Dit is Mbudya, een paradijsje op een paar kilometer van ons bed. Kristalhelder water met talloze fluo visjes, waarvan we 's middags een aantal lekkere exemplaren op ons bord kregen. Beachen heeft in Afrika toch een andere invulling dan aan de Noordzee: tussen 11 en 4 in de zon komen is gewoon afzien. Maar luieren onder de schaduw van een palmboom heeft ook wel iets :)
Groetjes vanuit Tanzania!
Simon en Dries
Subscribe to:
Posts (Atom)
